Çocuğa yönelik istismar, aile ilişkilerinde veya yakın ilişkilerde yaygın olarak görülen bir şiddet türüdür. İstismar, ebeveynlerin veya çocuğa bakmakla yükümlü olan yetişkinlerin çocuğun fiziksel, duygusal ve cinsel gelişimini engelleyecek, beden ve ruh sağlığına zarar verecek şekilde davranmasıdır.  Bir eylem, o eylemi gerçekleştirenin niyetine göre değil, çocuk üzerinde yarattığı etkiye göre istismar teşkil eder.

Tüm ülkelerde baskın bir eğilim ve davranış olan savaş, şiddet ve kötü muamele, dünyada milyonlarca çocuğu bir ‘Şiddet Kültürü’ ile karşı karşıya bırakmaktadır. Çocuklar dünyanın her yerinde hemen hemen her gün şiddetin çeşitli şekilleri ile karşı karşıya kalmaktadır. Fiziksel, cinsel, ekonomik ya da duygusal yönleri ile şiddet toplumun her kesiminde çocukların karşısına çıkmakta ve çocukları bazen şiddetin tanığı, bazen de şiddetin mağduru ya da şiddeti uygulayan kişiler olarak karşımıza çıkarmaktadır.

Yapılan araştırmalar göstermiştir ki, şiddet kültürü ile yetişen çocuklar ileride bu şiddeti uygulayan kişiler olarak karşımıza çıkmakta ve şiddetin normalleşmesiyle, iletişim aracı veya çatışma çözümüne cevap olarak şiddeti bir davranış modeli olarak benimsemektedir.